Beginilah kisahnya...
Awak masih terasa seram lagi. Pengalaman seram sebegini patut awak lontarkan sahaja jauh-jauh. Ketika itu awak berada di lintasan keretapi di satu kawasan terpencil tidak jauh dari Bandar A. Ah, kenapa awak tak mahu berterus-terang sahaja? Apa nama bandar itu?
Awak geleng. Awak tidak mahu ingat lagi. Ini kisah seram. Trauma. Awak meremang bulu roma bila awak ingat balik cerita ini. Tetapi, hari ini selepas penat memujuk, barulah awak mahu bercerita. Berat betul bila awak dipaksa ingat balik kenangan semasa senja itu.
Ya. Hari itu ada beberapa ekor kelawar terbang dekat sekitar landasan keretapi. Entah macam mana, kelawar-kelawar itu terus jatuh ke atas kawasan lantai. Awak rasa tentu ada medan magnetik atau gangguan bunyi. Kelawar-kelawar jatuh di atas landasan keretapi.
Twuuttt, twuuttttt! Keretapi berlalu dengan pantas. Kelawar-kelawar masih bergolek-golek di atas jalan. Awak nampak keretapi berlalu. Skrap! Skrap! Skrap! Cit! Cit! Cit! Cwiittt! Bunyi kelawar mendecit. Darah terpancar di merata-rata.
Awak sedih. Awak rasa kasihan tengok kelawar-kelawar itu. Awak tak boleh buat apa-apa pun. Tengok saja. Ya, itu saja yang awak boleh buat. Tengok saja... dan awak rasa kesal.
Keretapi berlalu. Bangkai kelawar bergolek-golek. Ada yang masih hidup. Menggigil. Menggelepar! Cuba terbang. Plap! Plap! Plap! Awak terkejut! Beberapa ekor kelawar yang sudah putus atau hancur kepalanya cuba terbang. Berjaya! Kelawar-kelawar malang berjaya terbang! Seekor, kemudian seekor lagi. Semakin banyak!
Kelawar-kelawar terus mengekori jejak keretapi yang baru berlalu tadi. Awak tergamam. Awak tidak lalu makan apa-apa. Awak diam. Sehinggalah ke hari ini, baru awak beritahu kenapa awak hendak menceritakan hal ini.
Tapi, tapi awak sudah tidak ada lagi. Awak tidak lalu makan. Awak tidak lena tidur. Malam-malam awak nampak kelawar tanpa kepala terbang di jendela. Awak mengadu tetapi tidak ada siapa pun mahu percaya cakap awak. Semua orang sudah anggap awak gila.
Bersemadilah. Semoga rohmu tenang di sana.
SEKIAN.
Sumber asal: http://dukeamienerev.blogspot.com
Awak masih terasa seram lagi. Pengalaman seram sebegini patut awak lontarkan sahaja jauh-jauh. Ketika itu awak berada di lintasan keretapi di satu kawasan terpencil tidak jauh dari Bandar A. Ah, kenapa awak tak mahu berterus-terang sahaja? Apa nama bandar itu?
Awak geleng. Awak tidak mahu ingat lagi. Ini kisah seram. Trauma. Awak meremang bulu roma bila awak ingat balik cerita ini. Tetapi, hari ini selepas penat memujuk, barulah awak mahu bercerita. Berat betul bila awak dipaksa ingat balik kenangan semasa senja itu.
Ya. Hari itu ada beberapa ekor kelawar terbang dekat sekitar landasan keretapi. Entah macam mana, kelawar-kelawar itu terus jatuh ke atas kawasan lantai. Awak rasa tentu ada medan magnetik atau gangguan bunyi. Kelawar-kelawar jatuh di atas landasan keretapi.
Twuuttt, twuuttttt! Keretapi berlalu dengan pantas. Kelawar-kelawar masih bergolek-golek di atas jalan. Awak nampak keretapi berlalu. Skrap! Skrap! Skrap! Cit! Cit! Cit! Cwiittt! Bunyi kelawar mendecit. Darah terpancar di merata-rata.
Awak sedih. Awak rasa kasihan tengok kelawar-kelawar itu. Awak tak boleh buat apa-apa pun. Tengok saja. Ya, itu saja yang awak boleh buat. Tengok saja... dan awak rasa kesal.
Keretapi berlalu. Bangkai kelawar bergolek-golek. Ada yang masih hidup. Menggigil. Menggelepar! Cuba terbang. Plap! Plap! Plap! Awak terkejut! Beberapa ekor kelawar yang sudah putus atau hancur kepalanya cuba terbang. Berjaya! Kelawar-kelawar malang berjaya terbang! Seekor, kemudian seekor lagi. Semakin banyak!
Kelawar-kelawar terus mengekori jejak keretapi yang baru berlalu tadi. Awak tergamam. Awak tidak lalu makan apa-apa. Awak diam. Sehinggalah ke hari ini, baru awak beritahu kenapa awak hendak menceritakan hal ini.
Tapi, tapi awak sudah tidak ada lagi. Awak tidak lalu makan. Awak tidak lena tidur. Malam-malam awak nampak kelawar tanpa kepala terbang di jendela. Awak mengadu tetapi tidak ada siapa pun mahu percaya cakap awak. Semua orang sudah anggap awak gila.
Bersemadilah. Semoga rohmu tenang di sana.
SEKIAN.
Sumber asal: http://dukeamienerev.blogspot.com
